Voorwoord.

Deze website gaat over de reis er naar toe.

Een gestructureerde chaos. Net als mijn leven. Als ik me ergens in vastbijt maak ik het af. Het is moeilijk om keuzes te maken. Alles beetpakken. Zo pak ik mijn culinaire opleiding als het van pas komt. Dan reizen. Mijn reiservaring vind ik echt waanzinnig. Een pionier was ik. Tenminste dat dacht ik. In het zuiden van Soedan zat ik drie dagen vast in het moeras. In China reisde ik door verboden gebieden. Dat was niet zo moeilijk, bijna alles was verboden gebied. Zonder vergunning stortten we ons in het gevaar. Tian-a-Men was tot oorlogsgebied verklaard. In Kenia zat ik midden in een staatsgreep. In Griekenland moesten de Kolonels naar de gevangenis. We gingen gewoon. Evenzo in Viet Nam, overal moest je een vergunning voor regelen. Met U.S.Dollars kon je in HoChiMinhCity vergunningen kopen. In de U.S.S.R. trotseerde ik de K.G.B. dat was de geheime politie, zij bracht ons naar huis. Als je alle verhalen wilt zien en lezen moet je onderaan op elke pagina op volgende klikken. Deze website blijft echter een dynamisch project. Net als mijn leven. Nooit af.

Kind zijn, daar begon het mee.

De machinist is fff weg, komt zo terug.

Vier wielen onder mijn kont, dat was het. Maar zelf aan het stuur dat moest ik nog leren. In mijn kinderwagen had het tegenspartelen nog niet veel zin. Ik moest tenslotte ook nog eten.

De putten aan de rechterkant waren de haltes.

De putten aan de plantsoenkant waren de haltes. De lantaarnpalen aan de huizenkant. Mijn eerste passagier in mijn autopedbus was mijn kleine broertje Freddy. 1962.

Mijn speelgoedtreintje in 1964.

Treintjes. Natuurlijk had ik een V&D modelspoorbaan om de grote wereld die aan mijn voeten lag uit te proberen.

Mijn Dinky vriendje in 1966.

Autobussen volop. Jaap had ze achtergelaten. Met Freddy speelde ik op een vierkante meter stadje. Ja een tijdje geleden. Het was in het Tartaud Kleinhof nummer 16. Tee aa er tee aa uu dee, zoals mijn vader het adres bijna dagelijks in zijn telefoongesprekken doorgaf. Het was mij een raadsel waarom hij het niet gewoon bij tee punt Kleinhof laatte. Zo punctueel was mijn vader. Een, vijf, vier, vijf, driëendertig. Dat was ons telefoonnummer. Ik kende het al uit mijn hoofd nog voordat ik het ooit nodig had. Mijn kleine broertje, knulletje drie zoals onze tante Joe ons jongens noemde. Freddy was het derde knulletje. Het derde zoontje van tante Joe's zus Adri. Zelf had ze geen kinderen. Onder aan de trap riep ze altijd Joehoe, ik ben er. Vandaar haar naam tante Joe.

1978 tramlijn 1 kan ik dromen. Veel van mij reizen begonnen hier.

Met lijn 17 kon je naar het CS. Tante Joe wegbrengen. Dat wist ik. De perronkaartjes werden net afgeschaft. Mooi. In de prullenbakjes bij de deuren van bus en tram zocht ik weggegooide kaartjes uit met resterende overstaptijd. Daarmee kon ik gratis naar het Centraal Station. Leuk. Kijken hoe treinen binnenstsjieltpten, rangeerden en hoe de omroepdame de luidsprekers op hun grootste volume misbruikte. Later kwam lijn 1 over de Cornelis Lelylaan rijden. Veel van mijn reizen begonnen met lijn 1.

Een indruk.

We reizen in Europa tot in de Donaudelta aan de Zwarte Zee. In Azië. In China naar de Gele Zee. We doen ook de Bosporus aan. Dit is de zeeën verbinding tussen Azië en Europa. De Bosporus bevindt zich in Turkije.

We volgen de Mekong vanuit China in Lijiang, die via het noorden van Thailand en in het noordwesten van Laos waar de Mekongrivier over de grens via de watervallen Cambodia instroomt. Dan door de grootste rivierdelta ter wereld bij Mitho in Viet Nam de Stille Oceaan insijpelt.