Roemenië.

Van Egmond aan Zee naar de Zwarte Zee.

We reisden door de landen Nederland, Duitsland, Tsjechië, Hongarije, Roemenië, Bulgarije en Griekenland.

Op de achtergrondfoto zie je de Donau. Hij stroomt van links naar rechts en mondt uit in de Zwarte Zee.

In een Skoda Fabia vanuit een besneeuwd Egmond aan Zee reed ik via Castricum, over de Amsterdamse Ring Noord A10, dan over de A1 naar Baarn. Daar haalde ik Philip op. We reden door naar Duitsland en naar onze eerste overnachtingsplaats in Praag. De volgende dag reden we een stukje door Hongarije en naar Roemenië. We verbleven in een klein pension op de Transylvania Highway. We volgden de Donau tot aan het grootste deltanatuurpark van Europa en reden door naar de Zwarte zee. Deze zee is qua kleur als de Noordzee ter hoogte van Egmond. Grauwige zandstranden en een soortgelijke kleur golfslag aan de kust. We reden daarna naar Boekarest. En van daar door naar de hoofdstad van Bulgarije, Sofia en dan Griekenland in en via Thessaloniki en Evia naar Pireus. Vandaar met de nachtboot naar Heraklion en door naar Ierapetra op Kreta.

In Roemenie. De wegwijzer 526 km naar Boekaresti.

Al diep in Roemenië staat aan de A1, E60 een richtingaanwijzer. Slechts 526 km naar Boekarest. Maar wij moesten naar de Zwarte Zee. Dat stond er niet op.

Paard en wagen.

Een normaal middel van vervoer. Vaak zie je er meerderen tegelijk. Zo reden er die dag twee paard en wagens voor mij op een tweebaansweg. We hadden geen haast en ik wilde nog niet inhalen. Er kwam een lange bocht en deze was niet goed te overzien. De achterste combinatie haalde de voorliggende combinatie in. En toe gebeurde er iets onvoorspelbaars. Aan het einde van de flauwe bocht stond de politie klaar om de inhalende combinatie te beboeten wegens het onvoorzichtig inhalen op een smalle weg met een doorgetrokken witte streep. Echt lachen.

Roemenie het hoogste punt boven.

Later trotseren we nog een colletje van de eerste categorie. Dat was dan ook wel door de sneeuw. Roemenie het hoogste punt boven.

Het dorp Cuci Kutyfalva.

Een prachtige naam voor het dorp Cuci Kutyfalva. De omgeving is echter minder schoon. Er staan hier ongeveer 5 a 10 km van de weg enorme grote vieze stinkende fabrieken. Op fabrieksterreinen die zo groot zijn dat je een dag nodig hebt om er omheen te rijden. De uitstoot is ongelooflijk. De lucht is hier ook niet om in te ademen. Maar het kan zijn dat de situatie inmiddels is verbeterd en dat het komt omdat de lucht vol zit met vocht. In deze winterse periode is het overal vies nat en modder langs de wegen.

2007 De Transilvanian Highway naar Boekarest.

2007 De Transylvanian Highway naar Boekarest.

Philip en Peter.

We reden een dorpje in om even te lunchen. De E60 even af. Na 5 km kwamen we in een gehucht dat van modderwegen aan elkaar hing. We pakten ons brood met beleg en maakten een koffie uit onze thermoskan met heet water. Het meest onwaarschijnlijke gebeurt. Er komt een grote Ford Omega het straatje inscheuren met een geel, jawel, met een onvervalst Nederlands kentekenplaat op zijn bumper. We houden de man aan. Mijn auto heeft een Grieks kenteken dus hij snapte niet zo goed hoe alles zat. Maar het was even lekker bijpraten. De man was een Roemeen die in Nederland werkte en nu zijn familie kwam opzoeken. Hij nodigde ons uit voor een kop koffie en om kennis te maken met zijn vrouw. Leuk vond ik het.

We zochten een overnachtingsplaats. Aan deze doorgaande weg zie je er een in de drie uur dus dan moet je wel stoppen.

Uithangbord.

We waren het rijden even zat. Nu eerst een goede overnachtingsplek. Hotel Montana. Geweldige naam.

Pension.

De hotelier deed open en wees ons de weg naar de binnenplaats waar nog meer auto's met veel modder stonden. Achter ons sloot hij het hek. De auto stond veilig in een land dat bekend staat om roversbendes. We liepen achter hem aan naar boven. De vloeren zakten een stuk naar beneden waar wij, drie grote mannen liepen. Op de eerste etage was een soort algemene kamer met uitzicht op de skipistes. De kamers roken naar gedroogd riet maar waren schoon. Evenals het beddengoed en de badkamer. De kamertemperatuur was 24 graden dus zeer aangenaam. We besloten te blijven.

Ons hotel in Roemenië.

De hotelier zwaait ons uit als wij naar het plaatselijke cafe lopen om er een biertje te drinken. Als we terugkomen heeft de moeder van de hotelier voor ons een maaltijd klaargemaakt. Ze serveert het in de algemene ruimte op de eerste etage. Zonder te morsen over de wiebelende vloerdelen. Het was een soort soep waarvan ik de oorsprong niet kon herleiden. We vulden onze magen en maakten nog een korte avondwandeling in deze verste uithoek van onze planeet. We snurkten als roosjes.

Romanian Transilvanian Banka.

We reizen graag in de winter door dit voormalige oostblokland. Het beleven van dit land geeft inzichten in de cultuur.

De Donau en Philip.

Aankomst in Hotel Delta in Tulcea. De Donau voordat ie zich in de delta opsplitst. Hij stroomt van links naar rechts op de foto. Op de achtergrondfoto zie je het laatste stukje Donau. De laatste haven voor de enorme delta.

Giga natuurgebied.

We komen door een giga natuurgebied. Het zit hier vol met honderden pelikanen en vele andere vogelsoorten. Daarna verdwijnt deze machtige rivier in kleinere zijtakken en uiteindelijk in de Zwarte Zee.

Wij bereikten Constanza op een lichtbewolkte dag. Te koud om te zwemmen. De Donau is hier verbonden door een kanaal met de Zwarte zee. Het Kanaal van Constanza. In het kanaal zitten grote sluizen zodat de scheepvaart de zee of de Donau kan opvaren. De dag erna vertrokken we naar Bucuresti.

Het beroemde regeringsgebouw in Boekarest.

Op de foto hierboven zie je het grootste gebouw in Europa. Het Paleis, De Bunker, van Caucescu, nu parlementsgebouw. En onder de grond was nog eens net zo veel ruimte als in het gebouw boven de grond.

De grens Romania Bulgaria.

Voordat je de grens bij Rousse overgaat kom je nog over het Dounaukanaal. Rousse is onze eerste kennismaking met Bulgarije. Het is een zeer grote industriestad aan de Donau. We reden de stad uit richting de bergen. Het asfalt was wit. In ieder geval met veel witte steentjes op het rijvlak. En het leek of er nooit iemand op reed. Pirdop was onze eerste stop in Bulgarije.