Een Amsterdammer op reis.

Op de achtergrondfoto zie je het Amsterdam CS vanaf perron 7b.

Trots op mijn eerste internationale ticket. Naar Parijs juli 1973

Grenscontrole in op een smal perron in het station van Port Bou. Spanje. We moesten allemaal uitstappen. De trein moest helemaal leeg. Een voor een gingen we door het kleine douanekantoortje, een stempel in je paspoort. Dan aan de andere kant van het hoge hek, op hetzelfde perron kon je in de klaarstaande trein stappen.

1973. Yes we zijn er. Op een terras in Spanje.

Van links naar rechts Peter, Fritz, Nico en Frans. Met z'n viertjes fff naar Pamplona naar de stieren kijken. En even later zaten we in zee in Sant Sebastian. "J'ai frappée un mousse." Ik legde aan de Franse mademoiselles uit waarom ik een hand in verband had. Omdat ik een vlieg dood wilde slaan die op een raam zat waar ik met vlieg en al doorheen ging. Met mijn gehechte arm in het verband kon ik alleen met een arm boven mijn hoofd in zee zwemmen.

1974. Lloret de Mar, Costa Brava. Van links naar rechts Nico, Peter en Rob.

We sliepen in treinen. Interrail was iets voor ons. Het buitenland lonkte. Ik zat met mijn vrienden Nico Gootjes en Rob de Jong in de nachttrein naar Parijs. Gard du Nord. In de vroege ochtend liepen we over de Champs Elyssee, Place de la Concorde, en langs de Eiffeltoren, door de stad, en zo naar Gare de Lyon. Toen konden we weer verder genieten van het gedengedeng. Via Nice naar Zürich, weer een gratis overnachting. Iets nieuws.

Tussen alle sporen door zaten we ineens op het station van Beograd. We moesten lange uren wachten, want een trein was op het station geknald, gelukkig wel een eerder station. Je kon op het station op een houten deskje een bijna gratis nummer draaien. Ik draaide 0031 20 154533. Voor een dubbeltje belde ik mijn moeder na zovelen dagen. Ik was in Parijs geweest. We gingen naar Athene. Alles goed. Toen we via Thessaloniki in Volos aankwamen was het 0130 uur in de nacht. Shit. Dit was weer zo een kut kopstation. De trein gaat pas morgenochtend naar Athene. We liepen slaperig naar buiten en een Griekse politieagent wees ons een gazonnetje achter een parkhekje van nog geen 30 cm hoog. We sliepen als ossen.

PS Een kopstation is een waar het spoor eindigt. Als je in een nachttrein slaapt stopt je nachtrust gewoon daar. Ik ken er vier in Nederland. Een in Zandvoort, daar hoef je ook nooit verder. Station Holland Spoor in Den Haag, Vlissingen en Hoek van Holland.

Buiten Europa.

Wow, op naar Juba en dan naar Wau Agok in het zuiden van Soedan. Een land waar je als gehandicapte eerst dagen moet lopen. Ben je er dan maakte Rob eerst een been van hout, en dan een voet en dan een schoen van oude autobanden. Onze vriend Rob de Jong werkte daar als orthopedisch schoenmaker. Marian en ik, zochten hem op.

Een markt in het zuiden van Soedan. We zijn onderweg van Juba naar Wau Agok.

Op de terugweg maakten we kennis met een bloedige staatsgreep. Dit was op 1 augustus 1982 in Nairobi. Arab Moi was de betwiste president. Everything is under control.

Op de rand van de Gunung Api Bromo zagen we de zon opkomen. Het was koud daarboven in het bergland van oost Java.

1985 Mount Bromo op Oost Java.

We reisden door Thailand naar de Erawan waterfalls. Met de trein van Bang Kok via Hua Hin naar Surat Thani en met de boot naar Kho Samui en Kho Phangan in de Golf van Siam. Via Maleisie en Singapore reisden we naar Indonesië. Deze jaren 80 woonde en reisde ik samen met Marian. We deden Java en Bali. We genoten van de rijzende zon. Lovina beach was geweldig.

De straten van Leningrad waren koud, leeg en verlaten. Wij waren verdwaald. Bert van den Bosch en ik waggelden die avond na een glaasje Champanskoe over de Prospekten. We hadden geen idee waar we waren en wat we moesten doen. Er was helemaal niemand op straat. In een bushaltehokje werden we geroepen.

1983. Het Rode Plein in Moskou met Bert, geheel links op de foto.

En dat in de U.S.S.R., het koude Rusland van Breznjev. We bezochten 's avonds eerst het saaie Circus en daarna een gezellige IJsbar, en daarna een achter een deur verscholen Champanskoe bar. Hier maakten we kennis met de Russen. Erg gezellig veel drinken en betalen in Westerse Valuta, guldens dus. Na afloop begeleidde de KGB ons per openbaar vervoer naar ons hotel. Dat kwam omdat we 's avonds laat niet meer wisten hoe we bij ons hotel moesten komen. Geweldig relaxte ervaring.